Για την άμυνα της Άρνησης.
φωτ.: Debbie Ann Caffery
Ένας άλλος τρόπος χειρισμού των δυσάρεστων εμπειριών είναι η άρνηση ότι αυτές όντως συμβαίνουν. Η άρνηση έρχεται στην επιφάνεια αυτόματα σε όλους του ανθρώπους και είναι η αρχική αντίδραση σε κάθε είδους καταστροφή. Όλοι οι άνθρωποι που πληροφορούνται για το θάνατο κάποιου σημαντικού τους προσώπου, αντιδρούν λέγοντας «Ω, όχι!». Αυτή η αντίδραση είναι η σκιά μιας αρχαϊκής διεργασίας που έχει τις ρίζες της στον εγωκεντρισμό του παιδιού, στον οποίο η εμπειρία κυριαρχείται από την προ-λογική πεποίθηση ότι «Αν αυτό δεν το παραδεχτώ, τότε δεν συμβαίνει».(…….) Άτομα για τα οποία η άρνηση συνιστά μια θεμελιώδη άμυνα, λειτουργούν σαν την Πολυάνα, την ηρωίδα του γνωστού μυθιστορήματος, που επιμένει ότι το καθετί είναι πάντοτε καλό και ο μόνος λόγος για τον οποίο συμβαίνει, είναι για το καλύτερο. Για παράδειγμα, οι γονείς ενός ασθενή μου συνέχιζαν να κάνουν παιδιά, παρά το γεγονός ότι τρία από αυτά είχαν πεθάνει από μια γενετική νόσο, την οποία θα αντιλαμβανόταν εύκολα κάθε γονέας που δεν βρίσκεται σε κατάσταση άρνησης. Οι συγκεκριμένοι γονείς αρνούνταν να θρηνήσουν για τα νεκρά παιδιά τους, αγνόησαν τα προβλήματα που αντιμετώπισαν οι δύο υγιείς γιοι τους, αρνήθηκαν να επικοινωνήσουν με κάποια συμβουλευτική υπηρεσία οικογενειακού προγραμματισμού και επέμεναν ότι η κατάσταση της ζωής τους ήταν θέλημα θεού, ο οποίος γνώριζε ποιο ήταν το καλύτερο για εκείνους. Εμπειρίες έκστασης και υπερβολικής χαράς, ιδιαίτερα σε καταστάσεις τις οποίες οι περισσότεροι άνθρωποι θα αντιλαμβάνονταν ως αρνητικές, θεωρείται ότι απεικονίζουν τη λειτουργία της άρνησης.
