Χθες το βράδυ τελείωσα το graphic novel «Ο Παράδεισος της Ζεχρά» (Zahra’s Paradise). Δεν το είχα ξανακούσει ποτέ, το αγόρασα εντελώς τυχαία. Αν με ρώταγες πριν το διαβάσω αν ξέρω τι γίνεται στο Ιράν θα σου έλεγα ότι ξέρω και θα έκανα λάθος.
Παρότι έχω διαβάσει τα Περσέπολις, εχω δει ιρανικό κινηματογράφο και εχω την εντύπωση ότι ενημερώνομαι από το ιντερνετ είχα μεγάλα και βασικά κενά. Αυτό δεν είναι τυχαίο.
Στο Ιράν βασιλεύει εδώ και χρόνια μια
θεοκρατική κυβέρνηση που ξέρει να κάνει
δυο πράγματα πολύ καλά. Να καταπιέζει
τον λαό και να κρύβει αυτά που
συμβαίνουν. Ισως επειδή δεν υπάρχει
κανείς να τους σταματήσει και εχουν
αποθρασυνθεί, ίσως επειδή η τεχνολογία
εχει γίνει ένα ποτάμι που είναι δύσκολο
να φράξεις, η απόκρυψη των
αποτρόπαιων πράξεων τελευταία έχει
δυσκολέψει για τους τυράννους.
Μια τέτοια στιγμή ηταν και η δολοφονία
της Neda στις διαδηλώσεις που
συντάραξαν το Ιράν μετά εκλογές που
νόθευσε και έκλεψε ο Αχμαντινετζάντ το
2009. Η εικόνα της νεαρής που είναι
πεσμένη στο δρόμο, χτυπημένη στην
καρδιά από σφαίρα ενός «φρουρού της
επανάστασης» έκανε τον γύρο του
κόσμου.
