Τετάρτη 5 Φεβρουαρίου 2014

".....Και τώρα κάθουμαι, βλέπω από το παραθυράκι του κελιού μου τ' ανοιξιάτικα σύννεφα, και κάτω, στο περιαύλι του μοναστηριού, προσχαμήλωσε ο ουρανός, ψιλοβρέχει, μυρίζει η γης, οι λεμονιές στα περιβόλια άνθισαν, μακριά ένας κούκος λάλησε, γελούν όλα τα φύλλα, γίνηκε ο Θεός βροχή και βρέχει τον κόσμο. Τι γλύκα είναι ετούτη, Θεέ μου, τι ευτυχία! Πως συνταιριάζουν και γίνουνται ένα η γης, η βροχή κι η μυρωδιά της κοπριάς και της λεμονιάς με την καρδιά του ανθρώπου! Αλήθεια, χώμα ο άνθρωπος,, γι αυτό και τόσο χαίρεται, σαν το χώμα, την ήσυχη χαϊδευτικιά βροχούλα την άνοιξη.......
Άπλωσα τα χέρια μου και γέμισαν οι φούχτες μου φεγγάρι, ένα φεγγάρι πηχτό, γλυκό, σα μέλι....Τσαλαβουτούσα στο φεγγάρι, ανέβαινα τα στριφτά δρομάκια της Ασίζης, έφτασα στην πλατεία του Αι - Γιώργη, κόσμος πολύς, Σαββατόβραδο απόψε, φωνές βραχνές, τραγούδια, μαντολίνα, μεθυστικιά μυρωδιά από ψάρια που τηγάνιζαν, από σουβλάκια στη θράκα κι από τριαντάφυλλο και γιασεμί...."

"Ο φτωχούλης του Θεού", Νίκος Καζαντζάκης

2 σχόλια:

  1. Ηρθα κι εγω στο σπιτακι σου και πολυ χαιρομαι που βρεθηκα. εδω. Ειδα οτι παρακατω γραφεις και για τον Π. Γιαννακοπουλο. Θα το διαβασω αργοτερα που θα εχω χρονο :)

    Εξαιρετικο αποσπασμα του Καζαντζακη. Αληθινα εξαιρετικο. Και να φανταστεις ο Καζαντζακης δεν ειναι απο τους αγαπημενους μου :) Σε πειραζει να στο κλεψω;

    Μια ομορφη μερα να εχεις!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Καλωσήρθες! Δεν πειράζει, κλέψε ελεύθερα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή