Η ΓΑΛΛΙΚΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ - Βασίλης Ραφαηλίδης 2

"....Αμέσως μετά την άλωση της Βαστίλης, ο Λα Φαγιέτ δημιουργεί την Εθνοφρουρά, ένα είδος λαϊκής αστυνομίας και μαζί λαϊκού στρατού. Η ιστορία καλπάζει ξέφρενα. Τώρα την πρωτοβουλία την παίρνει ο ίδιος ο λαός, που αναστατώνει το σύμπαν στο Παρίσι, αλλά και σε ολόκληρη τη Γαλλία. Από παντού συρρέουν επαναστάτες στην πρωτεύουσα. Αυτοί που ξεκίνησαν από τη μακρινή Μασσαλία, τραγουδούν καθ' οδόν ένα θούριο που έγραψε στα γρήγορα ο Ρουζέ Ντελίλ,
αξιωματικός του μηχανικού, που πέρασε στην ιστορία γι αυτόν και μόνο το λόγο. Η Μασσαλιώτιδα, που ονομάστηκε έτσι γιατί την πρωτοτραγούδησαν οι Μασσαλιώτες, οι κάτοικοι της δεύτερης σε πληθυσμό πόλης της Γαλλίας, θα γίνει ο γαλλικός εθνικός ύμνος αργότερα, κατά την επανάσταση του 1830, που είναι η ουρά της μεγάλης Γαλλικής Επανάστασης, που θα έχει και μια υποουρά που θα φυτρώσει το 1848, για να δώσει κι αυτή με τη σειρά της άλλη μια επαναστατική ουρίτσα, τη θρυλική και περιλάλητη Κομούνα του Παρισιού το 1871. Αυτά συμβαίνουν όταν μια επανάσταση δεν ολοκληρώνεται. Η Γαλλική Επανάσταση συνεχίζεται, σύντροφοι!

Η άλωση της Βαστίλης κάνει το γαλλικό λαό να νοιώθει κυρίαρχος του παιχνιδιού - και των παιχνιδιών που γίνονται στην Εθνοσυνέλευση, που μετονομάζεται σε Συντακτική Συνέλευση γιατί ετοιμάζει Σύνταγμα, και προς τούτο παίρνει ήδη μια σειρά από ριζοσπαστικές αποφάσεις, σαν να υπήρχε ήδη Σύνταγμα : Την 4 Αυγούστου 1789 καταργεί τα προνόμια των ευγενών και του κλήρου και συνεπώς καταλύει το φεουδαρχικό καθεστώς, και την 27η Αυγούστου ψηφίζει τη μνημειώδη Διακήρυξη για τα δικαιώματα του ανθρώπου. Αλλά την 5 Οκτωβρίου επεμβαίνει και πάλι ο λαός και πολιορκεί τα βασιλικά ανάκτορα στο παρισινό προάστιο των Βερσαλλιών, υποχρεώνοντας το βασιλιά να μετακομίσει από κει στο Παρίσι για να τον επιτηρούν καλύτερα, μη τυχόν την κοπανήσει.

Στο μεταξύ, όσοι ευγενείς έχουν φύγει ήδη στο εξωτερικό βυσσοδομούν. Και συνεργάζονται με όποιον βρουν προκειμένου να πετύχουν μια επέμβαση των Γερμανών ή των Άγγλων. Πράγμα που εξαγριώνει ακόμα περισσότερο το λαό. Πάντως, το παιχνίδι παίζεται προς το παρόν δημοκρατικά. Μέχρι την επόμενη χρονιά, συγκεκριμένα στις 12 Ιουλίου 1790, που οι αστοί της Συντακτικής Συνέλευσης χωρίζονται σε δύο σαφώς διακεκριμένες παρατάξεις, τους συνταγματικούς και τους αντιδραστικούς. Αφορμή, η απόφαση να αναδεικνύονται οι κληρικοί με εκλογές και να ορκίζονται πίστη στο Σύνταγμα και στο έθνος, και όχι στο Άγιο Πνεύμα ή τον πάπα. Αυτό ήταν. Γίνεται χαμός στην αίθουσα των συνεδριάσεων έτσι που αρχίζουν επιτέλους να ξεδιαλύνουν τα πράγματα ανάμεσα στους μπερδεμένους αστούς τώρα που η αντίδραση χτυπιέται στην καρδιά της. Ο περίφημος ρήτορας και λόγιος Μιραμπώ αναλαμβάνει μεσολαβητικό ρόλο ανάμεσα στις δύο παρατάξεις, αλλά σε λίγο πεθαίνει. Ενώ και από τις δύο παρατάξεις ξεφυτρώνουν κάθε τόσο λέσχες, όπως λέγονται τα κόμματα.

Πρώτη και καλύτερη η λέσχη των Ιακωβίνων, κόμμα που προς το παρόν εκπροσωπεί τους μετριοπαθείς αστούς. Αμέσως μετά εμφανίζεται η λέσχη των Κορδελιέρων, που εκπροσωπεί τους ριζοσπάστες αστούς. Και πάνω σε αυτή την αναμπουμπούλα της συνεχούς δημιουργίας και αναδημιουργίας κομμάτων, ο βασιλιάς συλλαμβάνεται στα βελγικά σύνορα. Προσπαθεί να αποδράσει σαν κοινός λωποδύτης από τη χώρα του που βράζει. Από τα σύνορα, οδηγείται στο Παρίσι και αναμένει τη σκληρή του μοίρα, την ίδια στιγμή που το αστικό κόμμα των Ιακωβίνων κόβεται στα δυο, για να προέλθει από το συντηρητικότερο κομμάτι η λέσχη των Φεγιάν, ενώ μια μειοψηφία, με επικεφαλής τον Ροβεσπιέρο, παραμένει γιακωβίνικη σκληραίνοντας όμως συνεχώς τη στάση της. Αλλά στη Βουλή αρχίζουν να κυριαρχούν οι καινοφανείς Γιρονδίνοι, που δε θέλουν με τίποτα το βασιλιά, ούτε όμως τον γιακωβίνο Ροβεσπιέρο, που ετοιμάζεται να γίνει δικτάτορας.

Την 20 Απριλίου 1792 η κυβέρνηση του γιρονδίνου Ντιμουριέ κηρύσσει τον πόλεμο κατά της Αυστρίας, που έχει επιτεθεί ήδη στη Γαλλία. Και μέσα σε αυτό το κλίμα του ορατού πλέον κινδύνου κατάρρευσης της επανάστασης, δύο υπεραριστεροί δημοσιογράφοι, ο Μαρά και ο Εμπέρ, ξεσηκώνουν το λαό κατά του βασιλιά και των φίλων του. Μέσα στο ίδιο κλίμα, ο Δαντών επικεφαλής πλήθους λαού επιτίθεται στα ανάκτορα του Κεραμεικού, όπου τώρα βρίσκεται αιχμάλωτος του λαού ο βασιλιάς, τον συλλαμβάνει και τον φυλακίζει, ως συνεργάτη των εχθρών της πατρίδας. Στις 21 Ιανουαρίου 1793 ο βασιλιάς Λουδοβίκος ΙΣΤ' καρατομείται και ο γιακωβίνος Ροβεσπιέρος γίνεται δικτάτορας για δύο έτη, το 1793 και το 1794, τα χρόνια της Τρομοκρατίας, όταν τα κεφάλια πέφτουν σαν καρπούζια στο καλάθι της καρμανιόλας. Μεταξύ αυτών κι εκείνο του έντιμου Δαντών. Μέχρι που να πέσει στο ίδιο κοφίνι και το κεφάλι του Ροβεσπιέρου το 1794. Η επανάσταση τρώει τα παιδιά της, ως συνήθως.

Από δω και κάτω όλα θα παν κατά διαόλου, μέχρι που ο κορσικανός στρατηγός Ναπολέων, ο κατοπινός Μέγας Ναπολέων, γέννημα και θρέμμα της Επανάστασης, ενταφιάζει και επισήμως την Επανάσταση το 1804 που αυτοανακηρύσσεται Αυτοκράτωρ. .."

Απόσπασμα από το βιβλίο του Βασίλη Ραφαηλίδη " Λαοί της Ευρώπης, καταγωγή & χαρακτηριστικά".