"....Από το 843 που εμφανίζεται το πρώτο γερμανικό κράτος μέχρι το 911 που τελευτά το βίο της η δυναστεία των Καρολιγγείων (των απογόνων του Καρλομάγνου) οι περιοχές της σημερινής Γερμανίας δεν είναι παρά ένα μεγάλο άθροισμα μικρών φέουδων. Κόμιτες, δούκες, μαρκήσιοι, και βαρώνοι της πλάκας, σπρώχνουν ο ένας τον άλλο για μερικά τετραγωνικά χιλιόμετρα γης, που την κλέβουν από το διπλανό φέουδο για να την προσθέσουν στο δικό τους....
Οι κληρονόμοι των παμπάλαιων πρώτων ιδιοκτητών δεν διαθέτουν ούτε συμβόλαια, ούτε τοπογραφικά σχέδια. Που τοπογράφοι και που συμβολαιογράφοι εκείνη την άγρια εποχή κατά την οποία ιδιοκτήτης γης είναι αυτός που είναι σε θέση να προστατεύσει τα παλούκια που ορίζουν την έγγειο ιδιοκτησία των απογόνων του πρώτου δικαιούχου, που πήρε από τον εαυτό του το δικαίωμα να κάνει δικό του ένα κομμάτι από τη μεγάλη, ξεφραγη Γη.
Οι κληρονόμοι των παμπάλαιων πρώτων ιδιοκτητών δεν διαθέτουν ούτε συμβόλαια, ούτε τοπογραφικά σχέδια. Που τοπογράφοι και που συμβολαιογράφοι εκείνη την άγρια εποχή κατά την οποία ιδιοκτήτης γης είναι αυτός που είναι σε θέση να προστατεύσει τα παλούκια που ορίζουν την έγγειο ιδιοκτησία των απογόνων του πρώτου δικαιούχου, που πήρε από τον εαυτό του το δικαίωμα να κάνει δικό του ένα κομμάτι από τη μεγάλη, ξεφραγη Γη.
Έτσι, στη Γερμανία των πάρα πολλών φέουδων, εμφανίζεται το 919 η ανάγκη για έναν αυστηρό και σοβαρό βασιλιά, που να είναι σε θέση να δυναστεύει όχι το λαό, όπως οι αρχαίοι βασιλιάδες, αλλά τους φεουδάρχες, ώστε να μη σφάζονται μεταξύ τους. Για τη δυνάστευση του λαού θα φροντίσουν οι φεουδάρχες. Τον εν λόγω πρώτο σοβαρό γερμανό βασιλιά τον προμηθεύει το κρατίδιο της Σαξονίας, που δεν είναι παρά ένα φέουδο που μεγάλωσε πολύ, όπως κι όλα τα άλλα, που όμως δεν μεγάλωσαν τόσο πολύ όσο εκείνο της περιοχής της Σαξονίας, που θεωρείται η κοιτίδα όλων των γερμανικών λαών. Ερρίκος Α' λέγεται ο σαξονικής καταγωγής πρώτος σοβαρός γερμανός βασιλιάς.
Τον Ερρίκο Α' (918-936) διαδέχεται ο σάξων Όθων Α΄ ο Μέγας (936-973). Άλλος ένας Μεγάλος. Που ήταν όντως Μεγάλος. Όχι γιατί έκανε κάτι μεγάλο όπως οι άλλοι Μεγάλοι, αλλά διότι κατάφερε να βάλει στη θέση του τον πάπα, που εκτός από τη θρησκευτική εξουσία, που ήδη την έχει, διεκδικεί και την κοσμική, ει δυνατόν σ΄ ολόκληρο τον κόσμο. Ο Όθων, λοιπόν, υποχρεώνει τον πάπα να τον στέψει αυτοκράτορα της ουσιαστικά αλλά όχι και τυπικά μακαρίτισσας Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας του Καρλομάγνου. Ελπίζει ματαίως να την ξαναζωντανέψει. Αλλά το σχέδιο δε φτουράει. Διότι οι Γερμανοί που κατοικούν στα εδάφη που σήμερα αποτελούν τη χώρα που λέγεται Γερμανία, αρνούνται να ενωθούν κάτω από έναν ισχυρό μονάρχη. Προτιμούν τους μικρούς άρχοντες, τους ιδιοκτήτες των φέουδων, τους φεουδάρχες. Κι έτσι, η γερμανική φεουδαρχία θα καταπιεί τη γερμανική αυτοκρατορία που έχει κατά νου ο Όθων. Που το μόνο του κατόρθωμα, το ξαναλέμε γιατί είναι πολύ σημαντικό, είναι το ότι υποχρέωσε τον πάπα να τον στέψει βασιλιά, πράγμα που θα παίξει βασικότατο ρόλο στις κατοπινές εξελίξεις στην παποκρατούμενη Ευρώπη. Μέχρι τότε, μόνο αν ήθελε έστεφε ο πάπας έναν βασιλιά, ώστε να του μεταβιβάσει το θεϊκό δικαίωμα να φέρεται σα Θεός στους υπηκόους του. Όμως, το 936 μ.Χ. ο πάπας θα αρχίσει να καταλαβαίνει πως τα πράγματα δεν θα είναι καθόλου εύκολα γι αυτόν με τους Γερμανούς, τουλάχιστον τους βόρειους, που ποτέ στην ιστορία τους δεν θα συμπαθήσουν ιδιαίτερα τον πάπα...
Όμως εκτός από τον απεχθή (για τους φεουδάρχες) βασιλιά υπάρχει και ο εξίσου απεχθής πάπας....Ο φόβος για τον παμφάγο πάπα υποχρεώνει πολλούς φεουδάρχες να συσπειρωθούν περισσότερο γύρω από τον βασιλιά...Γιατί ο βασιλιάς αυτόν τον καιρό δεν είναι τίποτα άλλο από επιστάτης φεουδαρχών, που χρειάζονται πολύ έναν διαιτητή για να μη σφάζονται μεταξύ τους.....Ο βασιλιάς είναι ένα αναγκαίο κακό για τους φεουδάρχες, αυτόν τον καιρό της ανόδου της φεουδαρχίας στην πιο φεουδαρχική χώρα της Ευρώπης εκείνη την εποχή, τη Γερμανία....Ανάμεσα στο 1250 και 1273 ούτε ο βασιλιάς βασιλεύει, ούτε ο πάπας κυριαρχεί. Το χάος είναι πλήρες. Δεν υπάρχει βασιλιάς, οι φεουδάρχες είναι εντελώς αδέσποτοι, ο καθένας τους κάνει ό,τι του κατέβει και ο πάπας δηλώνει αδυναμία να βάλει τάξη στο χάος.
Τελικά, ο πάπας, που τρέμει την γαλλική ηγεμονία στην Ευρώπη, δεδομένου ότι οι Γάλλοι τον έχουν γράψει στα παλιά τους τα παπούτσια νωρίτερα από τους Γερμανούς, βγάζει την ουρά του έξω από τα γερμανικά πράγματα και στρέφει όλη του την προσοχή στους Γάλλους και τους Ιταλούς.....
Με τα πολλά, το 1273 κυριαρχεί επί των γερμανών φεουδαρχών ο αρχιφεουδάρχης Ροδόλφος των Αψβούργων, ιδιοκτήτης του κολοσσιαίων διαστάσεων φέουδου που εκτείνεται σε ολόκληρη την περιοχή της σημερινής Αυστρίας. Οι αρχιφεουδάρχες Αψβούργοι της Αυστρίας γίνονται τώρα βασιλείς όλων των Γερμανών. Ο οίκος τους θα δώσει πάμπολλους γερμανούς και αυστριακούς βασιλιάδες και αυτοκράτορες, που θα υπάρξουν μέχρι την εποχή της τελευταίας ευρωπαϊκής αυτοκρατορίας, της Αυστροουγγρικής, που θα διαλυθεί το 1918, αμέσως μετά τη λήξη του πολέμου. Όμως, ο πονηρός Ροδόλφος των Αψβούργων θα παραδώσει οικειοθελώς την επικράτειά του στον πανίσχυρο βοημό (σλάβο) μονάρχη Όττακαρ Β'. Πρόκειται για ένα πολύ μεγάλο βασιλικό κόλπο που αποσκοπεί στο να σταματήσουν οι γερμανοί φεουδάρχες να τσακώνονται μεταξύ τους και να μάθουν επιτέλους να υποτάσσονται στην κεντρική εξουσία. Είναι τότε, με αυτό το κυνικότατο στρατήγημα του Ροδόλφου, που οι Αυστριακοί θα γίνουν και θα παραμείνουν για τους "γνήσιους" Γερμανούς οι προδότες της γνησίως γερμανικής ιδέας. Όμως τα πράγματα θα τα διορθώσει κάποτε ο αυστριακός Αδόλφος Χίτλερ..."
Απόσπασμα από το βιβλίο του Βασίλη Ραφαηλίδη " Λαοί της Ευρώπης, καταγωγή & χαρακτηριστικά".
Απόσπασμα από το βιβλίο του Βασίλη Ραφαηλίδη " Λαοί της Ευρώπης, καταγωγή & χαρακτηριστικά".
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου